سینما مثبت:بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر در اولین روز برگزاری خود کمتر شباهتی به وعده‌های داده شده از سوی مسوولان دارد. بیم آن می‌رود ادامه چنین وضعیتی در روزهای آینده، امیدواری‌هایی که مسوولان سینمایی و شخص حجت الله ایوبی نسبت به این رویداد داشته‌اند را نقش برآب کند.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اینترنتی خبری ـ تحلیلی سینما مثبت، سال‌هاست علاقه مندان به سینمای روز دنیا امکان تماشای فیلم‌های خارجی در منزل خود را پیدا کرده‌اند. فناوری موسوم به «سینمای خانگی» و تلویزیون‌هایی با صفحه عریض که این روزها در خانه اغلب ایرانی‌های علاقه مند به سینما یافت می‌شود، در پیوند با فروشندگان خیابانی فیلم و حالا سایت‌های ارائه دهنده امکان دانلود، فضایی را فراهم کرده تا با فاصله‌ای کوتاه فیلم‌های روز دنیا در خانه هر ایرانی قابل نمایش باشد اما هیچ یک از این امکانات جای لذت تماشای فیلم بر روی پرده سینما و مشارکت در فعالیتی جمعی به نام «تماشای فیلم در سالن» را نمی‌گیرد. همین مسئله دلیلی کافی و مهم برای حضور سینما دوستان در سالن است اما مشکل این است که به دلیل خلوتی عجیب سالن‌ها، تجربه و مشارکت جمعی رخ نمی‌دهد.

آنچه در روز نخست برگزاری بخش بین الملل جشنواره فجر در «پردیس چارسو» مشهود است، حضور پُر رنگ و پُرتعداد عوامل و کادر اجرایی جشنواره است که تعدادشان با مخاطبان جشنواره برابری می‌کند! جعبه‌های مقوایی پُر از کارت نشان می‌دهد بسیاری از میهمانان هنوز فرصتی برای حضور در این رویداد و دریافت کارت خود نداشته‌اند. در سالن‌های سینما نیز فیلم‌ها با حضور تعداد اندکی از تماشاگران اکران می‌شود. هنگام نمایش فیلمی ژاپنی به نام «آن» کمتر از بیست نفر در سالن سینما حضور داشتند. سایت اینترنتی هم که خبرنگاران باید برای دیدن فیلم‌ها در آن جا ذخیره کنند، مرتب قطع می‌شود و عملاً امکان برنامه ریزی وجود ندارد.

فشردگی جدول نمایش فیلم نیز یکی از نکات قابل تأمل است. فیلم‌ها از ساعت ۱۰ آغاز می‌شود و فاصله میان دو فیلم بسیار اندک است. مشخصاً در ساعت ۱۳ که همزمان با نهار و نماز است، فاصله دو فیلم تنها ۳۰ دقیقه است که با توجه به زمان طولانی برخی فیلم‌ها، این زمان گاه به ۱۰ دقیقه می‌تواند برسد و عملاً یک فیلم از دست می‌رود.

«آن» ساخته نائومی کاواسه، فیلمی از سینمای «هنر و تجربه» ژاپن

یکی از اولین فیلم‌های به نمایش درآمده در جشنواره، فیلمی ژاپنی به نام «آن» است. معنی این کلمه در ژاپنی پوره لوبیای شیرین است و داستان درباره پیرزنی است که در رستوران کوچک یک مرد جوان ژاپنی مشغول به کار می‌شود و با پختن نوعی غذای محلی ـ پوره لوبیای شیرین ـ باعث رونق فعالیت رستوران می‌شود. دیدن فیلم‌هایی از سینمای غیرتجاری دنیا یکی از لذت بخش ترین و مهم‌ترین دلایل حضور در چنین رویدادی است. این فیلم نیز داستانی بسیار جمع و جور و انسانی را روایت می‌کند که با گره افکنی ها و گره گشایی‌های معمول، روایت می‌شود. به فیلم نمی‌توان ایراد ساختاری وارد ساخت اما زمان طولانی و ریتم کُند آن در کنار روایت قصه‌ای معمول، این سؤال را در ذهن ایجاد می‌کند که آیا بهتر نبود چنین فیلمی برای نمایش از سیما انتخاب شود؟ آیا صرف «قابل نمایش بودن» و «نداشتن صحنه‌های غیر اخلاقی» تنها دلیل و مهم‌ترین علت حضور فیلم‌های خارجی در این رویداد است؟ آیا قرار است این روند ادامه یابد یا در روزهای آینده شاهد فیلم‌هایی خاص منطبق با تعریف جشنواره‌ای خواهیم بود؟

ریتم کُند این فیلم به شدت یادآور آثار به نمایش درآمده در سینمای دولتی موسوم به «هنر و تجربه» است.

آقای میرکریمی! ۱۰ هزار هوادار جشنواره کجا هستند؟

یکی از مسائلی که می‌تواند انگیزه فیلم سازان برای حضور در چنین رویدادی را کم کند، فضای بی شور و حال جشنواره است. جشنواره‌ای که در روزهای گذشته خبر از ثبت نام ۹ هزار هوادار و علاقه مند داده بود، در روز نخست حال و روز تعریفی خاصی ندارد و استقبال از فوت کورت و کافی شاپ آن بیش از سالن‌هایش است. میرکریمی برای خارج کردن جشنواره از این رکود و بی حس و حالی باید هرچه سریع‌تر دست به دامن ۹ هزار هوادار و علاقه مندی شود که برای حضور در جشنواره ثبت نام کرده بودند. شاید آن‌ها بتوانند به فضای این جشنواره رونقی از جنس مخاطب دهند؛ مانند همان فضایی که چند ماه قبل در زمان برگزاری جشنواره فیلم کوتاه تهران، پردیس چارسو تجربه کرده است.